انهار
انهار
مطالب خواندنی

اگر حيوان كسى به ديگرى خسارت وارد كند

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال253 - شخصى اسب چموش و سر كشى داشت و مىدانست اگر دقيقه‌اى غفلت كند و مواظب اسب خود نشود آسيبى مىزند چه به انسان و چه به حيوان و عادت اسب همين بود روزى چند نفر در محله دور هم نشسته بودند اسب مىرسد يك نفر را با لگد مىزند چشم چپ او معيوب مىشود و صاحب اسب شيحه اسب را مىشنود مىآيد وضع را آنطور ديده فرار مىكند فعلا مبلغ هفت هزار تومان به مصدوم خرج جراحت وارد نموده آيا شخص مصدوم مىتواند از صاحب اسب ديه بگيرد يا خير؟

جواب:  از موضوع شخصى اطلاع ندارم بنحو كلى اسب در حالى كه صاحبش با آن باشد اگر جنايتى وارد كند صاحب است ضامن است و همچنين در مثل مورد سؤال، اگر با آن نباشد ولى در حفظ آن تقصير كرده باشد بايد ديه چشم را بدهد.

سؤال254 - بعضى اوقات گوسفند و مرغهاى همسايگان به مزرعه مىريزند و گاهى يك مرغ كه پنج تومان ارزش دارد صد تومان يا بيشتر ضرر به زراعت مىرساند و تذكر به صاحب حيوانات هم بىفايده است يعنى گوش نمىدهد آيا از بين بردن اين گونه حيوانات جايز است يا خير و قراردادهائى كه در روستاها براى جلو گيرى از اين گونه ضررها بسته مىشود صحيح است يا خير.

جواب:  در روز بايد صاحب زراعت، زراعت خود را حفظ نمايد واتلاف حيوان مردم جايز نيست بلى اگر شب، حيوان شخص به زراعت مردم ضرر بزند صاحب حيوان ضامن است، و قرارداد چنانچه در ضمن عقد لازمى مانند صلح به اين صورت منعقد شود كه حيوان هر كس وارد زراعت شد و ضرر زد صاحب حيوان فلان مبلغ بدهد يا صاحب زراعت مجاز در كشتن آن حيوان باشد صحيح است.

سؤال255 - الاغى را بچه غير مكلف بيرون آورده و در بين راه با لگد بچه‌اى را زده است آيا صاحب الاغ مسئوليتى دارد يا نه.

جواب:  در صورتى كه صاحب حيوان باعث نشده باشد ضامن نيست.

سؤال256 - زراعت اينجانب را گوسفند كسى خورده و پايمال نموده و چند نفر اهل خبره بازديد كردند شصت تومان از صاحب گوسفند گرفته به من دادند آيا تصرف اينجانب در آن پول صحيح و جايز است يا نه.

جواب:  در صورتى كه خسارت مستند به تقصير صاحب گوسفند باشد ضامن خسارت است و در اين صورت اگر مبلغ مزبور زائد بر خسارت نباشد تصرف در آن جايز است و اگر احتمال زيادى باشد و اهل خبره واجد شرائط شرعى نباشند به مصالحه و مراضاة تمام كنند.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  



پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -